W 1284 r. książę Mestwin II zapisuje wieś Lisewiec (niem. Lissau) jako dobro rycerskie - na własność Piotrowi, synowi Globuny.

W 1352 r. komtur gdański Kerysylves de Knydiswarte zapisuje te dobra Bogdanowi i Jakubowi. W 2 poł. XVI w. tereny te należą do szlachty o pochodzeniu nieokreślonym.

W 1570 r. właścicielem Lisewca jest senat Gdańska ("senatus gedaniensis"), zaś w 1648 r. Stanisławski. W 1682 r. posiadłość przechodzi w ręce Tura. W XVIII wieku Lisewcem władali możni Lindowie, którzy utrzymywali przy dworze domową kaplicę.

W 2 poł. XVIII w. majątek przechodzi na własność Grabowskiego. Mapa Schroetter'a z przełomu XVIII/XIX w., pokazuje układ urbanistyczny, jednak bez zaznaczonego parku.

W 1880 r. właścicielem Lisewca, wraz z folwarkiem Marzęcin, jest dziedzic Emil Cremat. Majątek ma wówczas powierzchnię 365,9 ha, wieś liczy 15 domostw, żyje w nich 49 katolików i 81 ewangelików. Zaś według statystyk z 1899 r. Lisewiec zamieszkuje ogółem 102 osoby, w tym Kaszubów katolików 29, 2 Polaków katolików, Niemców katolików 6 i 65 Niemców ewangelików.

W 1891 r. majątek w Lisewcu posiada 430 ha powierzchni i przynosi roczny dochód 2903 marek. Po śmierci Cremat'a, właściciel jest nieznany, ciągle zaś określa się ten teren mianem "Crematsche Erben". Mapa topograficzna Prus z pocz. XX w. pokazuje Lisewiec jako majątek o układzie przestrzennym opartym głównie o folwark.

W 1903 r. właścicielem majątku Lisewiec jest Gustaw Patschke, majątek liczy wówczas 365,9 ha i daje roczny dochód 2349 marek. Inwentarz liczy 23 konie, 131 sztuk bydła, 488 owiec i 33 świń.

W 1912 roku właścicielem Lisewca staje się państwo, zaś dzierżawcą Gustaw Patschke. W 1936 r. dobra rozparcelowano, a majątek skurczył się do 30 ha. Właścicielem zostaje Niemiec Karol Likwett.W 1946 r. K. Likwett wyjeżdża do Niemiec.

Podczas działań wojennych, budynek dworu zostaje częściowo zniszczony. W 1948 r. majątek przechodzi w ręce prywatnych właścicieli, działkę wraz z dawnym dworem oraz parkiem nabywa Stefan Sałek.

W 1956 r. budynek dworu rozebrano, znajdując butelkę z kawałkiem zapisanej skóry i datą budowy dworu-1831. Do 1990 r. właściciele poszczególnych części folwarku nie zmieniali się. Pomimo podziału folwarku na niewielkie działki i przekazanie ich prywatnym właścicielom, do chwili obecnej czytelny jest dawny układ zabudowań folwarcznych. Zachowała się obora, park oraz stara rządcówka i stodoła.