Pierwsze osady, na obszarze wsi Lublewo (niem. Löblau), datowane są na wczesną epokę żelaza VII - II w p.n.e. Już we wczesnym średniowieczu na tym terenie istniała osada, o czym świadczą wykopaliska archeologiczne: groby skrzynkowe, urny twarzowe oraz popielnice zawierające ozdoby ze złota i brązu. Z końcem XII w. wieś była własnością podkomorzego gdańskiego Unisława, a następnie jego synów: kasztelana tczewskiego - Jakuba i podkomorzego tczewskiego - Jana, którzy w 1310 roku sprzedali wieś Krzyżakom - Komturii Gdańskiej. Najwcześniejsze źródła pisane, do których udało się nam dotrzeć to Amtsbuch der Danziger Komturai - Księga Urzędowa Komturii Gdańskiej, obejmująca lata 1284 - 1453, w której wzmiankowane jest nadanie wsi, na prawie chełmińskim, w 1349 roku, przez komtura gdańskiego, wieśniakowi Henrykowi Rychterowi i jego spadkobiercom.

Po 1454 roku wieś Lublewo została własnością miasta Gdańska. W 1472 r. została oddana w dożywocie rajcy gdańskiemu Mertenowi Boch, a następnie w 1506 r. rajcy Piotrowi Mellyn. Po upadku państwa krzyżackiego powstał w Lublewie młyn, który przejął częściowo klientów bielkowskiego młyna, należącego do zakonu Kartuzów.

Jednak pod wpływem zabiegów Kartuzów, polegających na ustępstwach względem burmistrza gdańskiego Andrzeja Borkmana, który zbudował młyn w Lublewie, zobowiązał się on w 1614 r., że po upływie 12 lat, zlikwiduje młyn w Lublewie lub zamieni go na inny warsztat pracy, a w przyszłości żadnego innego młyna nie będzie tam stawiał. W XVI wieku, patronat gdański, silnie związany z reformacją, rychło sprowadził miejscową parafię na luteranizm. Powstał tu zbór protestancki. W 1582 r. pastor tutejszy, Wawrzyniec Grassman, stanowczo oparł się wizytacji biskupa Rozrażewskiego, który chciał odebrać kościół lublewski z rąk protestantów.

W 1683 roku pożar strawił kościół, szkołę, plebanię i 13 zabudowań. Następnego roku 1684 zabudowano nowy kościół, który dotąd stoi. Po I rozbiorze Polski w 1772 r. wieś Lublewo pozostała posiadłością miasta Gdańska, otoczona jednak była całkowicie dobrami pruskimi. Prusacy uważali wówczas posiadłości gdańskie za nieprzyjacielskie, nakładali duże cła na wywóz i dowóz towarów na tereny polskie, nękali ciągłymi inspekcjami ludność i towary przekraczające granice prusko - gdańskie.

W tym okresie wieś bardzo ucierpiała, gdyż była pozbawiona możliwości wymiany towarowej, a tym samym możliwości rozwoju.

W 1834 r. wieś Lublewo staje się własnością skarbu pruskiego. W 1880 r. wieś zajmuje obszar 3755 morgów, liczy 24 gburów i 15 zagrodników. Skład ludności wygląda następująco: katolików - 216, ewangelików - 572, żydów - 11 i 5 dysydentów. Wieś liczy 70 domów mieszkalnych. Kościół należy do ewangelików, katolicy podlegają parafialnemu kościołowi w Pręgowie.

Według statystyk z 1899 r. Lublewo z przyległościami Kolbudy Dolne, liczy 841 mieszkańców, w tym Kaszubów: katolików - 216, ewangelików - 7; Polaków: katolików - 9; Niemców: katolików - 40, ewangelików - 569. Należy jednak zaznaczyć, że ludność kaszubska na tym terenie jest silnie zniemczona.

Trzeba również podkreślić dogodne położenie wsi Lublewo na bitym trakcie gdańsko - kościerskim, w powiecie gdańskim przy granicy powiatu kartuskiego.