Centralnym punktem wsi, która miała charakter ulicówki dwudrożnej, był Kościół parafialny. Obecnie kościół jest p.w. N.P. Marii Królowej Polski, dawne wezwanie jest nieznane. Wniesiony został w drugiej połowie XIV wieku, z tego czasu pochodzą mury prezbiterium. W 1413 r. wzmiankowany jest pleban kościoła lublewskiego Jordanus. W 1433 kościół zostaje zniszczony i wkrótce po tym odbudowany.

W 1454 r. kościół uzyskuje prawo patronatu miasta Gdańska. Od 1562 do 1945 roku kościół pozostaje w rękach ewangelików.

W 1657 - 58 dobudowana zostaje nawa , a w 1680 r. kaplica. W 1683 r. wybucha pożar, który niszczy kościół, plebanię i okoliczne zabudowania.

W 1684 roku kościół zostaje obudowany. Kościół parafialny, gotycko - barokowy, orientowany, murowany z cegły, z wieżą konstrukcji drewnianej, oszalowaną deskami. Salowy, pięcioosiowy, z niewydzielonym, trójbocznie zamkniętym prezbiterium, przy którym od północy znajduje się zakrystia. Od południa przylega do nawy kaplica; od zachodu dostawiona została w XX wieku mała, drewniana kruchta.

Wnętrze nawy o ścianach gładkich, nakryte jest drewnianym stropem. Na ścianie północnej prezbiterium trzy ostrołukowe wnęki i wejście do zakrystii w ostrołukowej wnęce; nad wejściem drewniany kartusz z gryfem w tarczy herbowej, barokowy (początek XVIII wieku), otoczony mięsistymi liśćmi akantu i zwieńczony koroną. Na zachodniej ścianie kaplicy dwie płyciny o łuku odcinkowym. Okna korpusu szerokie, zamknięte ostrołukowo, okna kaplicy przesklepione odcinkowo. Chór muzyczny, drewniany, barokowy 1782, z płycinową balustradą, wsparty na dwóch sfazowanych słupach. Na zewnątrz profilowany gzyms koronujący z XVII w., podtynkowany. Elewacja zachodnia zwieńczona półszczytem, w którym znajdują się odcinkowo przysklepione otwory z drewnianymi okiennicami.

Kaplica sięga wysokości nawy, ma trójkątny szczyt ujęty w kamienne obeliski na wolutowych wspornikach, z wolutowym zwieńczeniem; w szczycie zegar słoneczny z datą 1680 r.

W szczycie zakrystii i wschodniej ścianie kaplicy, małe, ostrołukowe wnęki. Okna prezbiterium z uskokiem i wałkiem. Dwa otwory wejściowe zamknięte odcinkowo, od zachodu i we wschodniej ścianie zakrystii. Dachy dwuspadowe, nawy i prezbiterium o jednej kalenicy, kryte holenderką. Wieża wtopiona w dach, oszalowana dekoracyjnie deskami, z parami odcinkowo zamkniętych otworów z okiennicami drewnianymi, nakryta czterospadowym, puklastym hełmem, pokrytym blachą, zwieńczonym chorągiewką z datą 1684 r.

Ołtarz główny barokowy z ok. połowy XVIII w., uzupełniany, na przełomie XIX/XX, dekoracją akantową. Ołtarz jednokondygnacyjny (pozbawiony zwieńczenia), z cokołem zdobionym festonami i z nowym, owalnym kartuszem w predelli; ujęty parą kolumn oplecionych winną latoroślą oraz nowymi, ażurowymi uchami, na których umieszczono główki z czasów powstania ołtarza. Obraz w ołtarzu jest nowy. Ambona skromna, barokowa z siedziskiem wewnątrz korpusu z datą 1696 i inicjałami E.S. Prospekt organowy rokokowy z drugiej połowy XVIII w., z puttami, zdewastowany.

Chrzcielnica manierystyczna powstała ok. 1630 r., odnawiana po 1947 r., drewniana, ośmioboczna, z pokrywą, zdobiona hermami, główkami anielskimi oraz ornamentem chrząstkowo - małżowinowym i stylizowanym akantem. Misa chrzcielna z datą 1631 na obrzeżu i z inskrypcją w języku niemieckim oraz inicjałami fundatorów J.J. i F.B. i nierozpoznanymi herbami.

Kolejnymi zabytkowymi przedmiotami w kościele są: świecznik wiszący, sześcioramienny, mosiężny, barokowy z XVIII w.; krzyże ołtarzowe (1 - mosiężny barkowy koniec XVII w., 2 - cynowy, eklektyczny z XIX w. z inicjałami P.R.G, na sześciolistnej stopie) oraz cztery lichtarze barokowe: dwa z brązu z datą 1704r., z napisem na nodusie dotyczącym fundacji przez Pawła Schreyera i dwa cynowe z połowy XVIII wieku.