W II poł. XIX wieku Gdańsk cierpiał na niedostatek wody pitnej, dlatego też zdecydowano się na zbudowanie wodociągu i ujęcia wody pod Pręgowem, oddalonym od miasta o 14 kilometrów.
W 1868 roku przedsiębiorcy budowlani J. i A. Aird z Berlina i radca budowlany Henoch, sprawdzili plany okolic Gdańska i po zbadaniu okolicznych wzgórz, zdecydowano się na obszar doliny w Pobliżu Pręgowa, bowiem natrafiono tutaj na szczególnie bogate źródła wody. Początkowo zbierano wodę w murowanych kanałach ssących, potem zaś zastąpiono kanały rurami, które leżały od 2 do 4 metrów pod powierzchnią i były przysypane żwirem. Przedostając się przez pokład żwiru, woda spływała do rur, a żwir działał jak filtr. Rury te powiązane były ze sobą 42 murowanymi studniami łącznikowymi, w których miały odkładać się zanieczyszczenia. Woda przepływała dalej do zbiornika podziemnego w okolicach Pręgowa i stąd dalej do OHRA (Oruni), do wieży ciśnień, skąd była przepompowywana do wodociągu miejskiego.
25 lipca 1868 roku podpisano umowę a 4 kwietnia 1869 roku rozpoczęto budowę wodociągu. Było to pierwsze tego rodzaju urządzenie w Europie, wielu specjalistów odwiedzało Pręgowo, by podziwiać to dzieło. Obszar, na którym znajdowały się źródła zasilające wodociąg, leżał na wysokości 115 metrów n.p.m., rury doprowadzające miały długość 14,5 km i średnicę 42 cm. Zbiornik w OHRA (Oruni) miał głębokość 3 metrów i mieścił połowę dziennego zapotrzebowania Gdańska na wodę. Woda miała temperaturę 7-8 stopni C. Koszty całego przedsięwzięcia wynosiły jeden milion 600 tysięcy marek i zwróciły się już w 1875 roku. Przepływ wody w wodociągu sprawdzał co drugi dzień dozorca wodociągu. Pierwszym dozorcą był Albert Ising, od 1903 r. funkcję tę pełnił Robert Tummler. Budowa wodociągu przyniosła korzyści jedynie Gdańskowi (wodociąg był pomocny w utrzymaniu zdrowia - świeża woda pitna przeciwdziałała wybuchom epidemii), samo Pręgowo nie zostało zaopatrzone w wodociąg.