Wieś Łapino Dolne (niem. Lappin), leżące w gm. Kolbudy, jako wyodrębniona jednostka osadnicza, występuje dopiero w okresie powojennym. Do tego czasu teren wsi nosił nazwy macierzystych miejscowości i majątków (Zu Fidlin, zu Lappin) lub nazwy fabryk i urządzeń wodnych (np. Wehr, Schleuse, Papier Fabrik, Schornstein, Mühle, Holz Schleuse).

Najwcześniejszymi informacjami dotyczącymi wsi Łapino (w gminie Żukowo), leżącej nad Jeziorem Łapińskim, są dwa sprzeczne ze sobą doniesienia, które znajdują się w Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego i Innych Krajów Słowiańskich. Według jednego z nich właściciel ziem łapińskich Mikołaj Hase w 1389 roku zapisuje połowę swych dóbr żonie - wdowie po Aleksym, drugą zaś połowę spadkobiercom.

Wzmianka ta pochodzi z odpisów Dregera, znajdujących się w Pelplinie. Natomiast druga informacja, dotycząca Łapina, donosi o tym, że w 1389 roku dobra szlacheckie Łapino, przywilejem komtura gdańskiego Wolfa von Zollenhart, zapisane zostały na własność szpitalowi św. Elżbiety w Gdańsku. Wzmianka ta znajduje się w rejestrach miasta Gdańska. O przynależności wsi Łapino do szpitala św. Elżbiety świadczą także dalsze informacje pochodzące z innych źródeł.

W 1428 roku szpital św. Elżbiety, jak podają źródła, zakupił trzy majątki w okolicy Gdańska, w tym także Łapino. W owych czasach szpital przeżywał szczególny rozwój, był najzasobniejszym szpitalem w tym rejonie. Dochody z majątku Łapino, jak i z innych dóbr szpitalnych, szły na pokrycie jego potrzeb.

Łapino wzmiankowane jest także w związku z ustalaniem granic majątku w Bielkowie, w 1429 r. została wytyczona granica południowo - zachodnia majątku pomiędzy Kolbudami, a Łapinem, należącym do szpitala św. Elżbiety. Granica ta rozpoczynała się nad brzegiem Raduni, a kończyła się na Reknicy.

W 2 poł. XVI w. Łapino pozostawało własnością kościelną, należącą do szpitala staromiejskiego św. Elżbiety w Gdańsku i według Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego, zachowało się jako dobra szpitalne aż do rządów pruskich. W tym czasie Łapino należało do parafii w Żukowie, dekanatu mirachowskiego, powiatu gdańskiego. W 2 poł. XVI w. wieś była dzierżawiona przez rodzinę gdańskich patrycjuszy, von der Linde.

W latach 1590 - 1592 wzniesiony został dwór w Łapinie przez Adriana von der Linde i Kordulę Swarzwaldt. Dwór łapiński, choć był niezbyt wielki, architekturą i rzeźbą renesansowego portalu, nie ustępował jakością najlepszym miejskim przykładom gdańskim z tego okresu. Dwór został zniszczony podczas II wojny światowej.

W 1807 r. na mocy konwencji elbląskiej z 6 grudnia (w porównaniu z traktatem francusko - gdańskim z 13 lipca 1807 r.) Gdańsk, utracił posiadłości na Wyżynach, które były rozrzucone poza zwartym obszarem posiadłości miejskich, w tym także Łapino. W 1816 roku, po nastaniu rządów pruskich, wieś Łapino została wydana na własność rodzinie Windisch.

W 2 poł. XIX w. według Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego, Łapino było dobrem rycerskim, leżącym w powiecie kartuskim, opodal granicy powiatu gdańskiego, nad jeziorem Łapińskim i rzeką Strugą, uchodzącą do Raduni, która napędzała koła papierni i fabryki papy (obiekty na terenie Łapina Dolnego). Łapino (obecnie Łapino Górne) obejmowało wybudowania Buschkrug, Fischerkathe, Louisenhof, Mąkocin i Papiernię - fabrykę w Łapinie (obecnie teren Łapina Dolnego należącego do gminy Kolbudy). Fabrykę łapińską napędzała Struga, siłą 120 koni, fabryka wyrabiała papier i papę na dachy. Właścicielem jej był Wilhelm Schottler.

Całe Łapino zajmowało obszar 2609 morgów, w tym 173 morgów jeziora. Zamieszkiwało tam 97 katolików i 200 ewangelików. Łapino należało do parafii katolickiej w Pręgowie, szkoły w Kolbudach, poczty w Lublewie. Dobra łapińskie z przyległym folwarkiem Mąkocin obejmowały 426 hektarów roli ornej, 29 ha łąk, 50 ha pastwisk, 86 ha lasów, 10 ha nieużytków, 43 ha wody; ogółem 645,39 ha - posiadaczem tych terenów był Herman Gerschow.

W XIX wieku w okolicy wsi, odkryto groby skrzynkowe, z których wydobyto kilka urn twarzowych. Znajdowały się tam zausznice z brązu z paciorkami oraz inne przedmioty. W 1903 r. właścicielem Łapina - Fabryki został Wilhelm Schottler.

W 1912 r. właścicielem Łapina wraz z folwarkiem Mąkocin (Mankotzin) został Skarb Państwa, zarządcą zaś był Fritz Oberfeld. Łapin należał do poczty w Kolbudach, parafi ewangelickiej w Przyjaźni (Rheinfeld) oraz parafii katolickiej w Pręgowie.

Wieś Widlino otrzymała prawa rycerskie w 1311 r. Od 1441 r. wieś należała do szpitala św. Elżbiety w Gdańsku. W 1859 roku przeszła ponownie w prywatne ręce. W 1884 roku majątek obejmował 1192 mórg, miał 9 domów mieszkalnych, zamieszkiwało go 63 katolików i 38 ewangelików. Na pocz. XX w. znajdowała się tu wytwórnia mąki kartoflanej i fabryka wyrobów drewnianych.