Otomin (niem. Ottomin) zostaje wymieniony w źródłach z 2 poł. XVI wieku, jednak nie znany jest właściciel wsi z tego okresu. Na początku XVIII wieku posiadał te dobra radca Schwarzwald, po nim odziedziczył je Conradi.

Według Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego, Otomin stanowił dobra rycerskie w powiecie gdańskim, 9,5 kilometra od Gdańska. Wieś należała do poczty w Lublewie, parafii ewangelickiej w Lublewie i katolickiej w Żukowie. W 1868 roku razem z folwarkiem Rębowo (dziś nie należącym do wsi Otomin), wieś liczyła 52 mieszkańców (w tym 32 katolików i 20 ewangelików), posiadała 5 domów mieszkalnych oraz 204, 27 ha roli ornej i ogrodowej; 10,99 ha łąk; 23,61 ha pastwisk; 160,45 ha boru; 9.45 ha nieużytków; 41,63 ha wody; razem 450,4 ha.

Czysty dochód z gruntu wynosił wówczas 3.687 marek. Otomin leżał 375 stóp n.p.m., w romantycznej okolicy nad jeziorem, dawniej całkowicie okolonym lasem. Gdańszczanie latem często odbywali tu wycieczki. Według taryfy na symplę z 1717 r., płacili Otominowi 28 groszy. W 1903 roku właścicielem Otomina była Królewska Komisja Osiedleńcza. Kolejni właściciele wsi są nieznani.