Pierwsze wzmianki dotyczące Kolbud (niem. Obr./Unter Kahlbude) pochodzą z 1395 roku, kiedy to Wielki Mistrz Krzyżacki, Konrad von Jungingen nadał klasztorowi Kartuzów wieś Bielkowo wraz z przysiółkiem zwanym Kolbudami, gdzie znajdował się młyn wodny. Kolbudy w tym okresie, jak i w późniejszych latach, były jedynie przysiółkiem znacznie większej i zamożniejszej wsi - Bielkowa. Podczas nadawania wsi Kartuzom, w Bielkowie było 45 włók, w Kolbudach zaś jedynie 5 włók i młyn wodny. Mieszkańcy Kolbud jak i Bielkowa, w tym czasie, mieli być wolni od wszelkich ciężarów i zaciągów krzyżackich. Z młyna w Kolbudach korzystały wioski krzyżackie: Lublewo, Kowale i Żuławka, które były zobowiązane do posyłania tam zboża, tak jak miało to miejsce przed 1395 rokiem.

W 1399 roku Konwent Kartuzów wydał wieś Kolbudy osadnikom z Bielkowa, na prawie chełmińskim. Od tej pory mieli oni prawo pobierania dla siebie szarwarków, kar i innych obowiązków, a klasztorowi byli zobowiązani do płacenia czynszu.W II poł. XVI wieku tereny wsi Kolbudy były ciągle własnością kościelną klasztoru w Kartuzach. Wiadomo też, że w tym czasie znajdowała się we wsi karczma (jedna z 34 karczm leżących na terytorium Kartuzów). W 1670 r. osadnicy płacili Kartuzom 3 złote i 10 groszy za użytkowanie terenów wsi Kolbudy, 13 złotych i 10 groszy za użytkowanie hamerni, plus pewną ilość żelaza.

Po okupacji pruskiej, w 1793 r., po 2 rozbiorze Polski, rząd pruski, pod którego władaniem znalazły się te tereny, zabrał dobra klasztorowi Kartuzów, w tym także wieś Kolbudy. 25 marca 1784 roku rząd pruski wydał wieś, w wieczystą dzierżawę, osadnikom, a w 1799 r. pozostawił ten przywilej zagrodnikom. W 1807 r. wieś została włączona do terytorium Wolnego Miasta Gdańska. W 1618 roku karczmę wydzierżawiono Dawidowi Simonowi, który ją zbudował, z czynszem rocznym 10 zł na 9 lat, po upływie których miała ona wrócić, z wszelkimi prawami, do klasztoru Kartuzów.

Kolbudy dzielą się na dwie wsie: Kolbudy Górne - niem. Ober Kahlbude oraz Kolbudy Dolne - niem. Unter Kahlbude. Według Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego i Innych Krajów Słowiańskich, około 1880 r., wieś Kolbudy Górne leżała w powiecie kartuskim, 3 mile od Kartuz, przy bitym trakcie kościersko - gdańskim, nad strugą Reknicą, która w Kolbudach wpada do Raduni, obracając koła młyna znajdującego się w tym miejscu. Kolbudy Górne były najniżej położoną osadą w całym powiecie kartuskim. Razem z wybudowaniami Podwidlino, wieś liczyła 767 morgów, mieszkało tu 149 katolików, 145 ewangelików, 12 zagrodników i 3 gburów. Kolbudy Górne oddzielone były od Kolbud Dolnych mostem na rzece Raduni. Kolbudy Górne leżały po zachodniej stronie rzeki, zaś Kolbudy Dolne po wschodniej. W Kolbudach Górnych znajdowała się szkoła katolicka i ewangelicka. Wieś należała do parafii katolickiej w Pręgowie, zaś ewangelickiej w Lublewie. We wsi znajdowało się wiele obiektów przemysłowych: były tu 4 hamernie żelaza i stali, 2 młyny, 1 cegielnia i 1 piec do wypalania wapna.

Według "Statystyki ludności kaszubskiej" S. Ramułta z 1899 roku, Kolbudy Górne wraz z przyległościami Poldwidlin, liczyły ogółem 405 mieszkańców, w tym 168 katolików Kaszubów, 6 ewangelików Kaszubów, 16 katolików Niemców i 215 ewangelików Niemców.

Kolbudy Dolne zaś, były wsią należącą do powiatu gdańskiego, przy granicy powiatu kartuskiego, leżącą nad rzeką Radunią. W Kolbudach Dolnych znajdowały się 3 hamernie żelaza i stali oraz młyn wodny. Wieś leżała na bitym trakcie kościersko - gdańskim, 2 mile od Gdańska. Należała do parafii katolickiej w Pręgowie, poczty w Lublewie. Wieś jest pięknie położona w wąskiej dolinie otoczonej wzgórzami. Radunia tworzy w tym miejscu liczne zakręty i wodospady.

W 1903 roku właścicielami terenów należących do wsi Kolbudy Górne, byli: Peter Holzrichter, posiadający młyn i hamernię żelaza, G. Monglowski posiadający hamernię oraz Adolf Lorwein posiadający cegielnię.

W 1912 roku właścicielami tych terenów byli: H. Kuschel i H. Winkel posiadający młyn i cegielnię. W tym czasie poczta znajdowała się w Kolbudach, parafia ewangelicka w Lublewie, zaś katolicka w Pręgowie.