Bielkówko (niem. Klein Bölkau) dawniej składało się z majątku Bielkówko, który obecnie wchodzi w skład sołectwa Lublewo oraz ze wsi Bielkówko wraz z terenami przyległymi, które tworzą obecnie sołectwo Bielkówko. Majątek był silnie powiązany ze wsią, która prawdopodobnie była kiedyś osiedlem przyfolwarcznym, dlatego ich historia łączy się i nie można rozpatrywać oddzielnie wsi Bielkówko i majątku Bielkówko.

Pierwsza wzmianka o majątku Bielkówko pochodzi z 1396 r., kiedy to Kartuzi zapłacili dziedzicom Bielkówka 15 grzywien, tytułem wynagrodzenia za szkody wyrządzone im, przez wykraczanie przeciwko ustalonemu wodospadowi rzeki Raduni i za te, które z tej przyczyny mogłyby powstać w przyszłości. Układ ten został zatwierdzony przez Wielkiego Mistrza krzyżackiego Konrada von Jungingen 8.XI.1399 r. W 2 poł. XVI wieku tereny, należące obecnie do wsi Bielkówko, były własnością szlachecką, szlachty autochtonicznej i szlachty przybyłej z Korony. Właścicielami tych terenów byli: M. Swarożyński herbu Kot, szlachcic pochodzenia pomorskiego posiadający 3 łany ziemi w Bielkówku; M. Czerniewski herbu Szpak , szlachcic pochodzenia pomorskiego posiadający 9,5 łana ziemi; P. Dąbrowski - Wojanowski herbu Szeliga, szlachcic pochodzenia pomorskiego posiadający 6,5 łana ziemi.

A. Jackowski herbu Ryś, szlachcic pochodzenia pomorskiego posiadający 6 łanów ziemi oraz P. Arciszewski, szlachcic pochodzenia polskiego (z Korony), posiadający 3,5 łana ziemi w Bielkówku. Na przełomie XVI i XVII wieku właścicielem majątku w Bielkówku był Jerzy Kliński. W 1598 r. użytkownicy młyna bielkowskiego wypłacili mu, za pośrednictwem Kartuzów, 100 guldenów węgierskich za prawo dowolnego regulowania wód Raduni.

Od 1594 r. toczyły się, między wyżej wspomnianym dziedzicem Bielkówka, a konwentem kartuskim, przewlekłe spory i procesy o granicę między ich własnościami. Zakończyły się one w 1607 r., na korzyść klasztoru, przed tczewskim sądem ziemskim. Spory brały się stąd, że tereny majątku Bielkówka graniczyły z terenami Kartuzów, na których znajdowały się obiekty przemysłowe: młyn i papiernia, przynoszące znaczny dochód zakonowi. Granica między nimi przebiegała generalnie na rzece, która na tym obszarze była silnie wykorzystywana pod względem przemysłowym. Wszyscy chcieli więc mieć kontrolę nad tym odcinkiem rzeki, co wiązało się ze znacznymi korzyściami materialnymi.

W 1734 r. Bielkówko prawdopodobnie jak i Bielkowo zostało kilkakrotnie splądrowane przez Rosjan. Majątek Bielkówko w 1793 r. zostaje włączony do terytorium Wolnego Miasta Gdańska. Natomiast wieś Bielkówko zostaje włączone do Prus - prowincji Prusy Zachodnie.

Według statystyk z 1899 r. Bielkówko wraz z przyległościami Nicponie, Cegielnia i Żmijewo liczyło razem 811 mieszkańców, w tym Kaszubów katolików 579, Polaków katolików 10, Niemców katolików 27 i 195 ewangelików Niemców.

Na mapie topograficznej Prus z 1910 r. widoczna jest wyspa w zakolu rzeki Raduni, na której znajdował się majątek w Bielkówku z założeniem parkowym po zachodniej stronie wyspy. Od 1945 roku właścicielem tego terenu jest Zarząd Portu Gdańsk.

W 1982 r. właścicielem części terenu majątku Bielkówko zostaje Dom Dziecka w Bielkówku. Obecnie teren majątku Bielkówko kupiła firma komputerowa DGT LAB SA. W skład sołectwa Bielkówko wchodzi również stacja kolejowa Bielkowo, powstała na przełomie XIX/XX wieku i na początku XX wieku oraz wieś Żmijewo - niem. Schlangenberg i wieś Michucińskie Chrusty - niem. Ziegelscheune.